Թատերական դիպված

1932-1933 թվականների թատերաշրջանում Արմեն Գուլակյանի բեմադրությամբ խաղացինք նաև «Մակբեթը»: Գլխավոր դերը հերթով կատարում էին Հրաչյա Ներսիսյանը և Մկրտիչ Ջանանը, Լեդի Մակբեթը Արուս Ոսկանյանն էր: Ես Մակդուֆի դերակատարն էի:

Ներկայացումը լավ ընդունվեց: Բնական է, որ չարագործ բռնակալի տապալումը չէր կարող ոգևորություն չառաջացնել: Քիչ չէին նաև անակնկալ դիպվածները: Պատմեմ դրանցից մեկը:

Մակբեթի ու Մակդուֆի մենամարտի տեսարանը բեմադրված էր հնարամիտ ձևով: Նախ՝ միմյանց վրա հարձակվում էինք գուրզերով, հետո՝ երկարավուն սրերով: Հարվածներն ուղղում էինք միմյանց գլխին, կրծքին, կողերին, և ամեն մեկս պիտի կարողանար ժամանակին պաշտպանվել դրանցից իր վահանով:

Ներկայացումներից մեկի ընթացքում, հիշյալ տեսարանը խաղալիս, Ջանանը հանկարծ «արտահերթ» հարված հասցրեց գլխիս: Շշմեցի, դահլիճն սկսեց պտտվել աչքիս առաջ, հազիվ էի ոտքի վրա մնում: Արյան շիթը կեղծամիս տակից հոսում էր դեպի մորուքս:

Կուլիսից հարցրին՝ «Վարագույր տա՞նք»…«Ոոո՜չ»,-կատաղությամբ գոռացի և ամեհի մռնչյունով խոյացա Ջանանի վրա, գցեցի գահին ու, մեջքով դեպի հանդիսականը կանգնած, դաշունահար էի անում նրան, երբ որսացի Ջանանի սարսափով լի հայացքը. «Կուրանում ես, հա՞. աչքդ հանե՞լ եմ»,-շշնջաց նա: «Մի վախենա, աչքիս ոչինչ չի եղել»…Այս երկխոսությամբ էլ «վերջ տվի» ախոյանիս կյանքին: Այդ երեկո ներկայացումը մեծ տպավորություն էր թողել հանդիսականների վրա, առավել մեծ, քան երբևէ:

Հաջորդ օրը քաղաքով մեկ տարածվել էր, թե «Ջանանը Ջանիբեկյանի հետ հաշիվ է ունեցել և բեմի վրա լուծել»: Դրանից հետո մենք ստիպված եղանք օրերով դրսում միասին լինել, որ ապացուցենք, թե ուրիշ հաշիվ չկա մեր մեջ, քան արվեստին միաբան ու միասնաբար ծառայելը…

Գուրգեն Ջանիբեկյան (1897-1978). «Իմ աշխարհից»

Կարլ Յալանուզյանի ֆեյսբուքյան էջ

Մեկնաբանություններ